پیک گیتار نوعی زخمه است که برای نوازندگی گیتار طراحی شده‌است. در طول زمان، پیک گیتار از جنس‌های مختلفی چون پلاستیک، رزین، فلز، شیشه، پولک لاک‌پشت، چوب، نمد یا سنگ تهیه شده‌است. پیک‌ها اکثراً در قالب همسان به شکل یک مثلث متساوی‌الساقین کشیده که دو وجه بالای آن شبیه به هم و وجه دیگر کمی تیزتر و با زاویه کمتری هست شناخته می‌شوند. این شکل پیک، شناخته‌ترین نوع آن است اگرچه که اشکال دیگری هم برای پیک طراحی و ساخته شده‌است.امروزه پیک‌های پلاستیک رایج‌ترین نوع هستند.یکی از بهترین راه‌های انتخاب پیک گیتار خرید تعداد زیادی از آن‌ها و امتحان کردن نمونه‌های مختلف در طی زمان است. چندوقتی یک بار چند پیک جدید بخرید و استفاده از آن‌ها را در شرایط مختلف امتحان کنید. به سراغ پیک‌هایی بروید که باریک و پهن هستند و سپس پیک‌های ضخیم‌تر و نوک‌تیز (مانند پیک‌های جاز) را امتحان کنید. بسیاری از گیتاریست‌ها پس از سال‌ها آزمون و خطا به تجهیزات مورد نظر خود دست پیدا می‌کنند. نوازندگان گیتار الکتریک در سبک‌های راک و هوی متال این را می‌دانند که پیک‌های نازک تر صداهای قوی تر، پرتر و غیرقابل کنترل تری را باعث می‌شوند و در عوض پیک‌هایی با ضخامت بیشتر (هوی یا اکسترا هوی) صداهای ظریف و قابل کنترل تری را تولید می‌کنند. و همین امر باعث شده تا نوازندگان گیتار بنابه وظیفه‌ای که در نوازندگی دارند نوع پیک خود را انتخاب کنند. معمولاً نوازندگان در سبک‌های هوی متال و پاور متال، پیک‌هایی با ضخامت بیشتر را انتخاب می‌کنند. پیک‌های باریک در گرفتن آکورد به شما کمک خواهند کرد. این پیک‌ها مقاومت کمتری در برابر سیم نشان می‌دهند و به آسانی از روی سیم‌ها عبور می‌کنند. هرچند پیک‌های سبک معمولا به سادگی نیز خم می‌شوند و به همین دلیل برای اجرای سولوهای سریع (از جمله شردینگ) مناسب نیستند. هرچند این قانون همواره صادق نیست و بعضی نوازندگان سولوی بزرگ (از جمله پاول گیلبرت) از پیک‌هایی بسیار باریک استفاده می‌کنند. پیک‌های متوسط و سنگین (ضخیم) برای اجرای نوت‌های تکی، پینچ هارمونیک و لغزاندن پیک‌ها بر روی سیم (پیک‌ اسلایدینگ) مناسب هستند. این پیک‌ها سخت‌تر خم می‌شوند و در سرعت اجرای بالا همواره آماده‌ خواهند بود.